Setyembre 2008   

Pakilusin ang mga Aksyong Manggagawa Upang Depensahan ang Pakikibaka ng Bangsamoro!

Buuin ang Isang Leninista-Trotskyistang Partidong Pilipino!

MANILA, 13 Setyembre 2008 – Opisyal na namang dumating ang digmaan sa Katimugan ng Pilipinas matapos unilateral na tinapos ng gobyerno ni Gloria Macapagal Arroyo ang labing-isang taon na negosasyon sa Moro Islamic Liberation Front (MILF) nitong Setyembre5. Makalipas ng tatlong araw, habang ginagalugad ng mga tropa ng Armed Forces of the Philippines (AFP) ang Central Mindanao Region sa paghahanap nito sa mga MILF Units, pinatay ng mga rocket na nagmula sa mga helicopter gunship ang mga umiiwas sa digmaan na mga sibilyan kabilang ang dalawang bata at isang bagong kasal na buntis na teen-ager (Philippine Daily Inquirer, Setyembre 9). Habang tinututulan ng mga maka-kaliwang grupo, mga pulitikong nasa oposisyon at mga iskolar na Muslim ang gobyerno sa pagtatapos nito ng usaping pangkapayapaan, may mga balitang sumingaw na sumasama ang mga kasapi ng U.S. Special Forces sa mga pagpapatrolya ng AFP. Mula sa ilang daang sundalong Amerikano lamang noong 2001, umaabot na sa ngayon ang mga tropang Amerikano na nasa Pilipinas  ng lagpas sa 5,000 na lumahok sa “Balikatan 2006” sa Jolo. Matapos ang nasabing Balikatan, ang mga tropang Amerikano na lumahok ay hindi na umalis. Sa kasalukuyan, mayroong mga imbestigasyon sa Kongreso kung nag-violate ang mga tropang Kano sa Visiting Forces Agreement.

Ang mga labanan sa pagitan ng mga tropang AFP at MILF ay nagsimula noong isang buwan ng biglaang tanggihan na pirmahan ng mga opisyal ng gobyerno ang isang Momorandum of Agreement on Ancestral Domain (MOA-AD) na ni-negotiate sa MILF. Ang nasabing kasunduan ay mangangahulugan sana ng pagbubuo ng isang panrehiyong autonomous na “entidad” sa mga tradisyonal na lupain ng mga Bangsamoro. Magpipirmahan na sana ang dalawang panig noong August 5, nang sa huling sandali biglaang iniatras ni Arroyo sa kadahilanan ng isang injunction daw ng hawak sa leeg nitong Supreme Court. Subalit ang totoong nangyari ay ni-leak ng mga hardliner na militar sa negotiating team sa press, na nagdulot ng malawakang protesta sa mga lokal na opisyal na Kristyano sa mga lugar na isasama dapat sa Bangsamoro Juridical Entity (BJE), na siyang inisyuhan ng court injunction ng Supreme Court. Sa galit ng mga kumander ng mga pwersang militar ng MILF, inukopa ng mga ito ang mga baranggay na kasama nga sa BJE, habang ang mga maka-kanan na lokal na opisyal ay nag-anunsyo ang pagkaka-buo ng “Reform the Ilaga Movement” upang hantingin ang rebeldeng MILF. (Ang kinatatakutan na mga Ilaga vigilantes ay notorious sa pamamaslang, pagmasaker at panununog ng mga komunidad na Muslim at mga maka-kaliwang aktibista noong panahon ng diktadurya ni Ferdinand Marcos.)

Sa huling talaan, umabot na sa 100 katao ang napatay sa panibagong eskalasyon ng labanan, daan-daan na ang sugatan, at umaabot na sa 500,000 ang napalayas sa kani-kanilang tirahan dahil na rin sa sagupaan ng mga tropang AFP at MILF, kasama na ang gantihang panununog ng mga Muslim at Kristyanong komunidad at mga komyunal na masaker. Habang nagsusumigaw ang press sa mga atrosidad ng MILF, malinaw na ang responsable sa lahat ng mga pangyayaring naganap sa Mindanao ay ang kapitalistang gobyerno ni Gloria Macapagal Arroyo dahil na rin sa iresponsableng pagbabangga nito sa mga Pilipinong Kristyano at Muslim. Kinalkula ng AFP na kakayanin nitong lipulin ang mga pwersang MILF, sa pamamagitan ng pagpapakita ng kaseryosohan di-umano ng labing-isa nang taon na ceasefire, upang makapag-konsentra ang militar sa mga gerilya naman ng New Peoples Army (NPA). Dagdag pa, bago pumutok ang panibagong digmaan sa Mindanao, nais sanang gamitin ni GMA at ng kanyang mga militaristang kroni na sina Eduardo Ermita at Norberto Gonzales ang MOA-AD upang mailusot ulit ang cha-cha (charter change) ng Konstitusyon, na magbibigay ng panibagong paglawig ng kanilang kasalukuyang termino (na napanalunan naman sa pamamagitan ng malawakang dayaan) bago matapos ang 2010. Subalit ang plano nilang ito ay sumabog sa kanilang mukha matapos makasalubong muli ng paglaban ng mga mamamayan.

Sa kabilang banda, panay ang alulong sa gobyerno ng mga liberal na burgis at mga peti-burgis na kaliwa upang muling ibalik ang “peace process,” na kahit saang angulo tingnan ay nagreresulta lamang ng paghina ng mga rebelde. (Ang usapang pangkapayapaan sa NPA ay nabinbin na simula noong 2004.) Subalit sinagot ito ni Arroyo sa pag-anunsyo na magmula ngayon, ang lahat ng negosasyong pangkapayapaan ay ibabatay na sa ilalim ng prinsipyong “disarmament, demobilization, rehabilitation” (DDR) – na sa maikling salita ay pagsuko. Taliwas sa mga pangarap ng mga repormista/ liberal na “kapayapaan,” kikilos ang mga rebolusyonaryo upang maimobilisa ang mga manggagawang Pilipino upang palayasin ang mga pwersang Amerikano, anuman ang status ng mga ito sa bansa; pwersahin na umatras ang AFP mula sa mga pinagtatalunang lugar sa Mindanao; at dedepensahan ang mamamayang Bangsamoro at ang kanilang karapatan sa sariling pagpapasya.

Kolonisasyon, Insurhensiya at Kontra-Insurhensiya

Ang mga isla ng Mindanao at archipelago ng Sulu ay kakaiba sa mga isla ng Luzon at Bisaya sa usaping pang-etniko at linguistiko noon pang mga nagdaang siglo. Na-convert sa Islam ang mga islang nabanggit noong 1400 siglo sa ilalim ng Sultan ng Sulu at Sultan ng Maguindanao. Hindi ito tuluyang nakolonisa ng mga Espanyol, na sa dulo nga ay kinilala pa ng Espanya ang independensya ng Sultan ng Sulu. Nang masakop ng Estados Unidos ang Pilipinas matapos ang Digmaang Amerikano-Espanyol noong 1898, naglunsad ito ng malawakang masaker sa Isla, partikular na ang labanan sa Bud Dajo (1906) kung saan 1,000 mamamayang Moro ang pinatay, kasama ang mga bata at babae, sa nasabing lugar. (Ang Moro Masaker na ito ay naging kilala sa pamamagitan ng Anti-Imperyalistng Liga sa Estados Unidos partikular na ng Bise-Presidente nitong si Mark Twain, na nakipaglaban para sa independensya ng Pilipinas.) Sa pagsakop ng mga kolonyal na tagapamahala at paglalatag nito ng otoridad sa nakalipas na ilang dekada, sinakop na rin ng mga malalaking korporasyong Amerikano ang halos buong Mindanao, kasama na ang Firestone (goma); Dole, Del Monte at United Fruit (pinya), at ang mga higanteng kumpanya ng kahoy na Weyerhauser at Boise Cascade. Noon lamang 1946, sa pagbibigay ng independensya ng Estados Unidos sa Pilipinas, pormal na isinali ang Mindanao sa PIlipinas.

Nagsimulang manirahan ang mga Kristyanong dayo sa rehiyon noong dekada 20 at 30. Noong mga taong 1950, bilang bahagi ng programang anti-Komunistang kontra-insurhensiya laban sa Hukbong Mapagpalaya ng Bayan (HMB), kinumbinasyon ng gobyerno ang malawakang asasinasyon ng mga “suspek na gerilya” at isang “reporma sa lupa” na nagdala ng mga pesante mula Luzon at Bisaya sa mga militarisadong kolonya sa Mindanao. Subalit ang tunay na pagbulwak ng migrasyon ay naganap isang dekada pa ang lumipas: “Ang kilusan upang maglipat ng mga Kristyanong settler ay tumindi sa ilalim ng rehimeng Marcos – kung saan higit sa tatlong milyong Kristyano ang tinatayang lumipat sa Mindanao sa pagitan ng 1966 at 1976, ang unang dekada rin ni Marcos. Ang kinahinatnan ng kilusang ito ay napakatindi” (Ajiz Ahmad, “Class and Colony in Mindanao,” in Rebels, Warlords and Ulama: A Reader on Muslim Separatism and the War in Southern Philippines (Institute for Popular Democracy, 2000). Pagsapit ng 1976, ang populasyon ng mga Muslim sa Mindanao ay bumagsak sa 40 porsyento sa pangkabuuan, kumpara sa 98 na porsyento sa pagsisimula ng kolonisasyon ng mga Amerikano, at hindi hihigit sa 17 porsyento naman ang naging pag-aari ng mga Moro, karamihan pa nito ay sa mga malayo at hindi matabang lupa sa kabundukan. Sa pagiging minoridad ng native na populasyon dahil sa kolonisasyon, naging susing isyu ang katanungan ng mga ancestral na lupain.

Noong maagang bahagi ng dekada ng 1970, isang insurhensiya ang sumulpot sa Muslim na populasyon na nagtulak sa pagtatatag ng Moro National Liberation Front (MNLF). Nakakuha ng pagsang-ayon ang Prente mula sa Organization of Islamic Conference (OIC) at sa rehimen ni Qaddafi ng Libya. Sa inisyal nagtagumpay sa mga labanan ang MNLF sa AFP, subalit matapos ang walang pinipiling pagtarget ng mga bobombahin, kasama ang mga sibilyang Muslim, malawakang pag-rape, panununog ng buo-buong sityo at komunidad, at masaker, nakaranas ng mga militar na pagkatalo ang MNLF. Nang sinimulan ng OIC ang pag-presyur para magkaroon ng negosasyon, isang Tripoli Agreement ang nabuo noong 1976 para sa isang autonomous na rehiyon sa Mindanao. Subalit dahil na rin sa delaying tactics ng gobyerno sa negosasyon at panawagan nito para sa isang plebesito sa 13 probinsyang apektado (siyam na nga sa mga probinsyang isasa-ilalim sa plebesito ay dominado na ng mga Kristyano sa usaping populasyon), nag-collapse ang usapan. Noong 1984 nahati ang insurhensiya at ang Moro Islamic Liberation Front (MILF) ay nabuo, na mas nakatutok sa relihiyon kaysa sa etniko nasyonalistang oryentasyon ng MNLF, nananawagan ang MILF na ang negosasyon para sa awtonomiya ay isa lamang patibong at kinakailangan ang armadong pakikibaka para sa independensya. Matapos ang panibagong pagbulwak ng pakikibakang gerilya noong umpisa ng dekada ng 1990, pumirma ang MNLF ng isang Memorandum of Agreement noong 1996 na nagbubuo ng Autonomous Region of Muslim Mindanao (ARMM). Hinalal na gobernador ng ARMM si Nur Misuari ng MNLF.

Sa “pagkakabili” ng mga lider ng MNLF sa pamamagitan ng pagbibigay ng mga posisyon sa ARMM, ang kapa ng militanteng oposisyon ay tuluyang nakuha ng MILF. Subalit pagdating ng 1997 nakipag-negosasyon na rin ang MILF sa Malakanyang. Noong 2000-01, isang paksyon muli ang sumulpot, ang Abu Sayyaf Group (ASG), na nagsimula sa pakikipag-ugnayan ng mga estudyanteng Muslim sa mga jihadi (mga naniniwalang sagrado ang pakikidigma ng mga Muslim sa mga Kristyano) mula Indonesia hanggang Afghanistan. Imbes na pang-masang insurhensiya ang inilunsad tulad ng sa MNLF at MILF, nagkokonsentra ang ASG sa kidnapping for ransom at walang habas na pananakot sa pamamagitan ng pambobomba sa mga pang-masang transportasyon at Kristyanong komunidad. Naulat nga na kapalit ng patuloy na negosasyon, nakikipag-coordinate ang MILF sa gobyerno upang durugin ang ASG at mapalayas ang mga ito sa kanilang orihinal na base (International Crisis Group, “The Philippines: Counter-Insurgency vs. Counter-Terrorism in Mindanao,” May 2008). Inaasahan ng MILF na sa kanilang kooperasyon sa gobyerno upang tugisin ang mga ASG, ibibigay sa kanila ang kontrol ng Bangsamoro Juridical Entity, na sumasakop sa erya na na-negotiate rin ng MNLF sa ilalim ng Autonomous Region of Muslim Mindanao. Subalit malinaw na hindi na kailangan ng mga heneral ng AFP ang serbisyo ng MNLF man o MILF. Dahil simula noong isang taon, nagkaroon ng mga engkwentro ang mga unit ng AFP sa dalawang prente, at matapos ang tila walang katapusang negosasyon, biglaan na nga itong tinapos ng gobyerno noong August 4.

Sa ilalim ng Memorandum of Agreement on Ancestral Domain (MOA-AD) na sinimulan at pipirmahan na sana sa isang seremonya sa Malaysia, ang BJE ay magkakaroon di-umano ng sariling paggo-gobyerno, kasama na rito ang pamamahala ng likas yaman. Dagdag pa, mas malaki ang teritoryo ng BJE dahil bukod sa buong ARMM, isasama pa rito ang mga baranggay na dominante ang populasyon ng mga Muslim na nakakalat sa buong Mindanao. Subalit ng i-leak ang MOA-AD, naglunsad ng mga protesta ang mga lokal na opisyal at maging ang liberal na media sa Maynila ay tumutol sa mga probisyon na pinapayagan na magkaroon ng pang-ekonomiyang koopersyon ang BJE sa mga dayuhang bansa (“Don’t Sign – Yet,” editorial in Philippines Daily Inquirer, 4 August). Kasabay niyan, nag-isyu ang Supreme Court ng pagpigil sa implementasyon ng kasunduan at iniutos ang “further review” sa gobyerno. Dahil rito, ilang lokal na kumander ng MILF ang nagdesisyon na ipatupad ang MOA-AD, na sinagot naman ng gobyerno sa pamamagitan ng pagpapadala ng mga pinagsanib na puwersa ng AFP upang ipatupad naman ang “punitive actions” laban sa mga gerilya at binomba ang mga kampo ng MILF. Dagdag pa, naglagay ang gobyerno ng mga patong sa ulo sa mga kumander ng mga rebelde, at namigay ng mga baril sa mga Ilaga na nanunog ng mga kabahayan ng mga Muslim at nagpapakalat ng anti-Moro na sobinismo sa North Cotabato. Ito ngayon ang pagsisimula ng mga patayan.

Para sa Permanenteng Rebolusyon sa Timogsilangang Asya!

Sa paghahanap ng dahilan nito sa kanyang patakaran na “disarmament, demobilization and rehabilitation” bilang tanging batayan ng pakikipag-usap ng kapayapaan, sinabi ng presidente na hindi ito magkakaroon ng negosasyon sa MOA-AD “ng may nakatutok na baril.”  Subalit kung susumahin, ang ibig sabihin nito ay: makakapag-usap lamang tayo ng “kapayapaan” sa harap ng mga baril ng AFP. Ang mga nilatag na batayan ni “Heneral” Arroyo kahit kailan ay hindi umubra bilang batayan para sa isang kasunduang pang-kapayapaan sa pagitan ng mga naglalabanang armadong grupo, at bakit nga ba uubra? Nangangahulugan lamang ang “DDR” ng pagsuko at kapitulasyon, na hindi gagawin ng sinumang rebeldeng grupo liban na lamang kung sila ay patalo na. Ang tunay na patakaran ng gobyerno ay masusuma sa Oplan Bantay Laya nito, na inanunsyo noong 2002 bilang bahagi ng “global war on terror” (GWOT sa salita ng mga nasa Pentagon) ng Estados Unidos. Ang layunin ng “pinal na solusyon” na ito sa rebelyon ay “upang tuluyang talunin ang mga rebeldeng armadong grupo,” partikular na ang New People’s Army (NPA), “pababain ang pang-militar na kakayanan ng mga SPSGs” (Southern Philippines Secessionist Groups – mga rebeldeng Moro sa Mindanao). Dahil rito, nakakuha ang Pilipinas ng tulong militar na nagkakahalaga sa $4.6 bilyon mula sa Treasury ng Estados Unidos.

Ayon sa isang statement na inilabas noong Setyembre 3 ni Amirah Ali Lidasan, presidente ng Suara Bangsamoro, ang pagbasura ng negosasyon sa MILF ay nagpapakita lamang na hindi naging seryoso ang rehimeng Arroyo sa pagkakaroon ng kapayapaan sa mga rebelde. Ito rin ang katotohanan na ang mga nilalaman ng MOA-AD ay pilit na itinatago. Ang nais ngayon ni GMA ay ibala ang mga tribu ng mga Lumad na nasa kabundukan at mga Kristyanong settler sa kapatagan laban sa mga Moro upang tapusin na ang dekadang-taon nang rebelyon ng mga Bangsamoro. Inihambing nito ang puwersahang pagpapalayas ng mga Moro sa kanilang mga lupain sa pamamagitan ng walang katapusang operasyong militar sa kasalukuyang sitwasyon: “Nawala rin sa mga settler at mga Lumad sa Mindanao ang kanilang mga lupain sa katulad ring dahilan. Pinagaaway-away tayo sa natirang mga lupain,  na sinaid na ng mga multi-nasyunal na korporasyon at mga panginoong maylupa.” Subalit nananawagan lamang ang Suara Bangsamoro upang pagkaisahin ang iba’t-ibang pinagsasamantalahang sektor sa (burgis) demokratikong batayan, imbes na sa ilalim ng isang programa ng nagkakaisang maka-uring pakikibaka. At tila nagmamaka-awa pa itong nananawagan kay Arroyo na “ipagpatuloy ang atmosphere of peace sa Mindanao!” Ang tanong: Gagawin ba ni Arroyo ang panawagang ito matapos bumunot ng espada at pakawalan ang mga kabayong pandigma?

Ganito rin ang naging tema ng pananalita ng liderato ng MILF, na sumagot sa mga pronouncement ng goberno sa pamamagitan pag-isyu ng mga statement na hindi nito ina-abandona ang usapang pangkapayapaan at patuloy nitong hihingiin sa gobyerno ng Pilipinas na ipatupad ang Memorandum of Agreement on Ancestral Domain. Dagdag pa ng MILF, hihintayin pa nito ang pormal na paunawa mula sa mga Malaysian facilitators sa naging maka-isang panig na desisyon na tapusin na ang negosasyon! Ang ganitong inutil na ligalistikong apela ay hindi makakapigil sa rehimen ni Arroyo na naghahanap na nga ng pagdanak ng dugo. Samantala, sinabi naman ni Congressman Satur Ocampo ng Bayan Muna na matagal na nitong suspetya na walang intension ang gobyerno na pirmahan ang MOA-AD, at iniliatag pa nga nito na ang DDR ang patakaran rin ng gobyerno kaya nabalam ang “peace talks” sa National Democratic Front. Ang iba namang maka-kaliwang grupo ay naglunsad na ng mga kilos protesta laban sa digmaan sa Mindanao, at nananawagan para sa muling pagbalik sa lamesa upang makapag-usap muli ng kapayapaan. Subalit ang lahat ng pagsisikhay ng MILF at NPA upang magkaroon ng negosasyon at renegosasyon ay siguradong hindi magtatagumpay: sapagkat napatunayan na ng kasaysayan na ang ganitong mga usapang pang-kapayapaan ay hindi nakakapagresolba sa mga isyu na nagdulot ng dekadang-taon nang rebelyon sa buong Pilipinas.

Walang burgis na gobyerno sa Malakanyang ang magbibigay ng mga lupa sa mga naghihirap na pesante o kaya ay tunay na awtonomiya sa mga pinagsasamantalahang etnikong mamamayan ng ating bansa. Ang ganitong solusyon ay mangangahulugan lamang ng pagbagsak ng gobyerno at magbibigay lamang ng malaking dagok sa kapitalismong Pilipino, na nakabatay sa super-eksploytasyon at kamay na bakal na represyon. Ang patakaran ni GMA ay hindi iba sa mga naging patakaran ng mga gobyernong sinundan nito. Kapag nakipag-“negosasyon” ang gobyerno, ito ay upang paghinawain lamang ang mga rebelde, o kaya ay maiwasan lamang ang tuluyang pagbagsak nito sa pamamagitan ng isang malawakang pag-aalsa. Hindi aksidente na lahat ng gobyernong Pilipino simula noong maging “independente” sa mga Amerikano sa esensya ay mga bonapartista, mga rehimeng nakabatay ang kapangyarihan sa military na paghahari. Sinuman ang nakaupo sa Malakanyang – si GMA o si Heneral Fidel V. Ramos man, ang “demokratang” si Cory Aquino o ang diktador na si Ferdinand Marcos – ang AFP ang siyang nagdedesisyon para sa mga Pilipinong kapitalista at ang kanilang mga Kano na panginoon. Hindi rin ito pekyulyar sa Pilipinas: ito ay isa lamang kumpirmasyon ng teorya at programa ni Leon Trotsky na permanenteng rebolusyon.

Binatay nito ang pagsusuri sa natalong Rebolusyon Ruso ng 1905, at sa sumunod na matagumpay na Rebolusyong Oktubre ng 1917, sinulat ni Trotsky na sa kapanahunan ng imperyalista hindi kayang maisulong ng mga mahihinang burgesya sa mga bansang nahuhuli ang kapitalistang pag-unlad (maging ito ay mala-pyudal, kolonyal o mala-kolonyal) ang pagsasakatuparan ng burgis na rebolusyon. Tanging ang uring manggagawa ang makapagtatagumpay ng pambansang pagpapalaya, rebolusyong agraryo at demokrasya sa pamamagitan ng pangunguna nito sa mga mahirap na magsasaka at lahat ng pinagsasamantalahan sa pag-agaw ng pulitikal na kapangyarihan, sa ilalim ng pamumuno ng isang partido komunista, at pagpapatupad kaagad ng mga sosyalistang tungkulin habang pinalalakas ang internasyunal na rebolusyon sa mga imperyalistang sentro. Ang programang ito ay malinaw na kaiba sa Stalinista-nasyonalistang delusyon ng pagtatayo ng “sosyalismo sa isang bansa.” Ang ilusyunadong katangian ng anti-Marxista na dogmang ito ay napatunayan sa pagbagsak ng Unyon Sobyet at ng mga pinamumunuan ng mga Stalinista: ang mga burukratiko-depormadong estado ng mga manggagawa sa Silangang Europa. At malinaw na pinakikita ito ng mga Pilipinong Stalinista ng CPP, na kung titingnan hindi na nga nakikipaglaban para sa isang limatadong pambansang rebolusyon.

Tumitindig ang mga Trotskyista sa tabi ng mga pesanteng gerilya ng NPA at sa mga rebeldeng Bangsamoro laban sa mamamatay-tao na kapitalistang rehimen ng Pilipinas, nang hindi sinusuportahan ang kanilang repormista at burgis-nasyonalistang pulitika. Ang “armadong pakikibaka” ng mga Pilipinong Stalinista sa esensya ay “armadong repormismo”: tulad ng MNLF at MILF, ginagmit lamang ng CPP, NPA at NDF ang kanilang mga militar na puwersa bilang bargaining chip upang mai-negotiate ang kanilang mga sarili sa pag-upo sa opisina ng burgis na estado. Hindi nila pangarap na gayahin ang Rusya ni Stalin o kaya’y ang Tsina ni Mao, nais lamang ng mga ito na kopyahin sa isang mas maliit na erya ang kanilang mga Nepalese na kasama na sa ngayon ay nagpapatakbo ng burgis na estado sa Nepal (at inaatake ang mga manggagawang Nepalese). At kung sakali sa pamamagitan ng isang himala sila ay madyo naging matagumpay, hindi nito mapapalaya ang mga urban at rural na anak pawis o kaya ang pinagsasamantalahang mamamayang Bangsamoro kundi patitibayin lamang nito ang kapitalistang status quo.

Pakilusin ang mga Aksyon ng Manggagawa Upang Depensahan ang Bangsamoro!

Ang Liga para sa Ika-Apat na Internasyonal, ay nananawagan sa manggagawang Pilipino na magkaisa – maging sila ay mga Kristyano, Muslim, Lumad o anumang mamamayang etniko – at makipaglaban upang walisin ang rehimen sa pamamagitan ng rebolusyonaryong maka-uring tunggalian. Ang mga rally para sa kapayapaan ng iba’t-ibang maka-kaliwa at cause-oriented na grupo sa pinaka-rurok ay magpapakita lamang ng indignasyon, subalit hindi nito maibabagsak o kahit maalog man lang ang kapitalistang kaayusan. Ang perspektiba ng mga repormista ay makapagbuo ng mga prenteng bayan, na nagtatali sa mga manggagawa sa urong-sulong na burgis na “oposisyon.” Nais gayahin ng mga repormista ang malawakang protesta na nagpalayas kay Marcos (sa pagpayag ng mga Amerikano) at naglagay sa poder kay Cory Aquino bilang figurehead nina AFP Chief of Staff Ramos at Enrile – subalit milya pa ang kanilang hahabulin para magkaroon ng katuparan ang kanilang pangarap. Samantala, patuloy na nagdudulot ng matitinding dagok si Arroyo at mga heneral nito sa mamamayang Moro at sa iba pang nag-armas laban sa naghaharing uring Pilipino. Sa kabilang banda, ang pagpapakilos ng mga manggagawang Pilipino para sa kongkretong aksyon laban sa digmaan sa Mindanao, kasama na ang mga aksyong strike sa mga mahahalagang lokasyon kapag posible, manawagan ng pag-atras ng mga tropa ng AFP at pagpapalayas ng mga puwersang Amerikano, ay maaaring makapagbigay ng tunay na dagok sa ngalan ng inaatakeng populasyong Bangsamoro.

Sa ngayon, ang mga organisasyon ng uring manggagawa sa Pilipinas ay pasubsob. Tila anino na lamang ang lakas ng mga unyon kumpara sa mga nagdaang taon. Sa isang ulat ng Ecumenical Institute for Labor Education sinabi nito na noong 1995 humigit-kumulang sa 14.5% ng kabuuang bilang ng lakas paggawa ang unyonisado, habang aabot na lamang sa 5.6% ang kasalukuyang unyonisado na mga manggagawang Pilipino, at aabot na lamang sa 220,000 na manggagawa ang mayroong Collective Bargaining Agreement sa buong bansa (Bulatlat, 31 August). Ang mayorya sa mga new hiring ay para lamang sa limang buwan na kontrata at ang opisyal na minimum wage ay P382 ay hindi kayang sumuporta sa batayang pangangailangan ng isang pamilya na mayroong anim na miyembro (P894) sa araw-araw. Kaya naman ang tradisyunal na unyonismo, na itinatayo upang magkaroon na istableng relasyon ang labor at kapital ay lipas na. subalit ang potensyal na lakas ng mga manggagawa ay hindi humihina. Libo-libong mga manggagawa ang nakakonsentra sa higit na 50 special economic zones, mga daungan, at sentral na business districts. Ang maka-uring aksyong manggagawa upang patigilin ang mga industrial park mula Clark, Subic, Batangas at Cavite hanggang Zamboanga at Davao; pagbaha ng mga manggagawa sa mga kalsada na magdudulot ng paghinto sa Makati, paghinto ng aktibidad sa mga call center – ay posible, subalit kailangan nito ang isang rebolusyonaryo, hindi repormistang liderato.

Maging ang mga limitadong aksyon ng mga manggagawa ay magpapakita sa mamamayang Moro at iba pang etnikong grupo sa Pilipinas na ang uring manggagawa sa Pilipinas ay sumusuporta sa kanilang pakikibaka para sa sariling pagpapasya. Naiintindihan ng maraming maka-kaliwa na hindi ibibigay ng rehimen ni GMA ang tunay na awtonomiya, lalo pa ang independensya sa Bangsamoro. Subalit pinaniniwalaan nila na maipagtatagumpay ang pakikibaka para sa sariling pagpapasya sa ilalim ng isang “demokratikong” kapitalistang rehimen. Kaya naman sa isang deklarasyon ng Cordillera People’s Democratic Front noong Agosto 25: “ang tunay na awtonomiya ay makakamit lamang sa ilalim ng isang tunay na malaya at demokratikong estado, Malaya sa imperyalistang kontrol, domestikong pyudalismo, at burukrata kapitalismo.” Subalit kung susuriin, ang kanilang sinasabi ay maaari lamang maganap sa ilalim ng paghahari ng uring manggagawa – walang hindi-burukratiko na kapitalismo o “pambansang” burgesya na malaya sa imperyalistang kontrol. At para sa mga Stalinista at sosyal-demokrata na repormistang kaliwa, bagamat nagsasalita sila ng pakikibaka para sa sariling pagpapasya, ay hindi tanggap ang posibilidad ng independensya para sa Bangsamoro.

Ang Liga para sa Ika-Apat na Internasyonal kasama ang mga kasama sa Pilipinas ay nananawagan na “kilalanin ang karapatan ng mga pinagsasamantalahang mga nasyonalidad sa independensya (sariling pagpapasya) mula sa tila kolonyal na paghahari ng mga burgis na estado ng Indonesia at Pilipinas” at para sa “depensa ng mga rebelde at pagkatalo ng mga military na opensiba laban sa mga mamamayan ng Aceh, Moro at Papua” habang nakikipaglaban para sa “pantay na karapatan ng mga pambansa at etnikong minoridad sa ilalim ng isang rebolusyonaryong estado ng mga manggagawa” (tingnan ang “The Class War in Southeast Asia,” The Internationalist No. 17, October-November 2003). Ang mga Pilipinong Trotskyista ay nakikibaka para sa internasyonal na proletaryong rebolusyon, at ipinagdiriwang ang aksyon na ginawa ng mga manggagawang Amerikano sa daungan na nagpatigil sa operasyon ng mg daungan sa West Coast noong May 1, 2008. Ang pakikibka upang walisin ang papet ni Goerge W. Bush na si Arroyo ay maaaring magkaroon napakatinding epekto na lalagpas pa sa hangganan ng Pilipinas.

Habang todo pagtanggi nito, malinaw na ang mga puwersang militar ng mga Amerikano ay sumasali sa kasalukuyang opensiba ng AFP sa Mindanao. Subalit ninanais rin ng Estados Unidos na may direktang pakikialam ito sa nakaraang negosasyon ng gobyerno sa MILF – kaya naman ilan sa mga nasyonalistang Pilipino ay nag-iisip kung mayroong plano ang mga Amerikano na i-take over ang Mindanao. Sinabi ng Center for People Empowerment in Governance na mayroong “direktang linya ang U.S. military, kasama na ang access nito sa mga kampong militar, ng MILF” sa pamamagitan ng Philippine Facilitation Project ng U.S. Institute on Peace. Dagdag pa nito, “itinatali ang MILF ng MOA-AD na kilalanin ang mga pribadong lupa na pag-aari, mga plantasyon ng mga korporasyon, at foreign investments partikular na ang likas yamang enerhiya, kasama na ang presensya ng mga dayuhang puwersa sa Bangsamoro” (Bulatlat, 31 Agosto [2008]). Kahit maka-kanan na senador na si Panfilo Lacson ay nagtatanong sa palagiang pagbisita ni US ambassador Kristie Kelly, na naglalagi ng “120 na araw sa kabuuang 365 na araw ng isang taon sa Mindanao” (Philippines Daily Inquirer, 9 Setyembre [2008]). Kaya naman sa biglaang pagbabago ng desisyon ng gobyerno sa pakikipag-negosasyon sa mga rebeldeng Moro, kinakailang ikonsidera lagi ang interes ng US.

Isa na rito ay ang interes ng ExxonMobil sa paghahanap ng langis sa Sulu Sea. Dagdag pa, ang Pilipinas ay pang-apat sa pinakamalaking tumatanggap ng militar na ayuda mula sa US – pagkatapos ng Israel, Egypt, at Columbia – subalit kalian lang ay naungusan ng Georgia ang Pilipinas sa ayudang militar. Kaya naman hindi maaaring sabihin ng aksidente lamang na ang mga kliyenteng rehimen ng Estados Unidos sa Columbia, Georgia at Pilipinas ay naglunsad ng halos magkakasunod na atakeng militar laban sa mga lokal na kaaway nito (ang atake ng gobyerno ng Columbia sa mga rebeldeng FARC noong Marso, ang hindi matagumpay na atake ng mga tage-Georgia sa sinusuportahan ng Rusya na Ossetia noong umpisa ng Agosto at ang opensibang militar ng Pilipinas laban sa mga Moro nitong katapusan ng Agosto). Malinaw na nais ng nasa White House at mga taga-Pentagon na kailangang umatake na ngayon, maging ang layunin ay mahatak ang atensyon mula sa kumunoy na kinalubugan ng Estados Unidos sa Iraq at Afghanistan, o kaya nama’y palakasin ang tsansa ng Republikanong “mandirigma” na si John McCain, o kaya ay panghuling hirit ng administrasyon nina Bush-Chenney. Isang atakeng nukleyar ng Estados Unidos/Israel sa Iran ay maaari ring maging posibilidad. Subalit anuman ang dahilan, ang aksyon ng mga manggagawang Pilipino upang pigilan ang mga militar na plano ni Arroyo ay maglalagay ng martilyong babara sa tila de-makinang planong pandigma ng Washington.

Upang ang pakikibaka ng mga etnikong mamamayan para sa sariling pagpapasya at independensya na magpapalaya sa kanila sa hindi masukat na kahirapan at opresyon kung saan pinako sila ng kapitalismo, ang susi ay ang pagbubuo ng nukleyo ng isang tunay na Leninista-Trotskyistang partido na makikipaglaban para rebolusyong manggagawa sa Pilipinas at sa buong Timogsilangang Asya, sa ilalim ng pakikibaka upang muling itayo ang Ika-Apat na Internasyonal bilang pandaigdigang partido ng sosyalistang rebolusyon. ■